ارباب لقمان به او دستور داد 

که در زمینش، برای او کنجد بکارد. 

ولی او جُو کاشت. وقتِ درو، 

ارباب گفت: چرا جُو کاشتی؟

لقمان گفت: از خدا امید 

داشتم که برای تو، کنجد برویاند.

اربابش گفت: مگر این ممکن است؟

لقمان گفت:

تو را می بینم که خدای تعالی 

را نافرمانی می کنی، درحالی 

که از او امید بهشت داری؛

لذا گفتم شاید آن هم بشود. آنگاه 

اربابش گریست و او را آزاد ساخت.

دقت کنیم که در زندگی چه می کاریم

“هر چه بکاریم همان را برداشت میکنیم.