? بسیاری معتقدند کرونا ـ مهمان ناخوانده‌ای که مناسبات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اعتقادی و … ما را به‌شدت تحت تأثیر قرارداده است ـ دیر یا زود از بین ما می‌رود. جهان با همین کرونا و همین بدن‌های غیر مقاوم ما جهان بسیار هولناکی است و حتی تصور آن ملال‌آور است.
? خوب که بنگریم اما ویروس‌های نامرئی دیگری در جامعه ما هستند که حتی از کرونا نیز خطرناک‌ترند اما سال‌هاست میزبانی آنها را به گردن گرفته‌ایم و دیگر هول و هراسی نیز از آنها نداریم. ما با آنها کنار آمده‌ایم اما آنها این‌چنین نیستند و بسیار پیش و بیش از کرونا بلای جانمان بوده و هستند.
? یکی از این ویروس‌ها ویروس «افراط» و دیگری ویروس «تفریط» است. کرونا این دو ویروس نامرئی را این روزها خوب عیان کرده است.
? کسانی که ارزش علم را درک نمی‌کنند و اثرگذاری علل مادی را برنمی‌تابند و به «دوا» اعتقاد ندارند و درنتیجه ضریح لیس می‌زنند یا در مقابل بسته شدن درب‌های حرم تحصن می‌کنند و فریاد وا اسلاما سر می‌دهند و مرگ نثار این و آن می‌کنند، از نوعی ویروس افراط رنج می‌برند.
? متقابلا کسانی که ارزش ایمان را درک نمی‌کنند و اثرگذاری علل غیرمادی را باور ندارند و به «شفا» اعتقاد ندارند و از خرافه بودن دعا و توسل می‌گویند و در این شرایط وخیم بر میزان اضطراب خود و دیگران می‌افزایند و به سمت مقصد پوچ‌گرایی قدم برمی‌دارند نیز از نوعی ویروس تفریط رنج می‌برند.
? اگر در تبلیغ دین «عقلانیت» نقش محوری بیشتری داشت و دین‌داری به برخی «مناسک ظاهری» و «رفتارهای احساسی» و فربه‌سازی بی‌مورد آنها تنزل پیدا نمی‌کرد، قطعاً امروز این دو ویروس در مسائل اعتقادی ما تا بدین حد شیوع نداشتند. آری مسئولیت این اپیدمی فراموش‌شده، تا حدودی بر عهده «مبلغان دین» است.
مهدی شجریان
آخرین نظرات