گفتند: علیّ بن محمّد می‌خواهد ضدّ حکومت قیام کند. سربازانش را شبانه به خانه‌ی امام هادی علیه‌السّلام روانه کرد. سرزده وارد خانه‌ی امام شدند و به جست و جو پرداختند. امام را دیدند که روی خاک، رو به قبله نشسته‌اند و قرآن می‌خوانند. چیز مشت پرکنی نیافتند و عقده را با حمله به امام علیه‌السّلام گشودند و ایشان را با سر و پای برهنه نزد متوکّل بردند!
متوکّل مثل همیشه در دستش جام شراب بود. برخاست و با وقاحت تمام، امام را در کنار خود نشاند و جام شراب را به آن حضرت تعارف کرد!!
امام فرمودند:
سوگند به خدا، هرگز گوشت و خون من با شراب آمیخته نشده و نخواهد نشد.
متوکّل گفت:
پس شعری بخوان!
امام فرمودند:
من در شعر، بهره‌ای اندک دارم.
متوکّل گفت:
حتماً باید اشعاری بخوانی.
امام هادی علیه‌السّلام اشعاری در بی‌ارزشی دنیا خواندند.
فطرت متوکّل بیدار شد و پشیمان گشت و گریه کرد. دیگران نیز گریستند. سپس دستور داد امام هادی علیه‌السّلام را با احترام برگردانند.
یا صاحب الزمان!
این روزها، شمایید و اندوهی دیگر!
و چه ناشیانه، گفتیم و نوشتیم از آن مجلس شراب و بی‌حرمتی!
بی آن که یادمان باشد این، داغ دوباره‌ای است بر دل نازنین شما!
و رسم مروت نیست صاحب عزا را رنجاندن!
مولای من!
پیراهن مشکی از تن درآرید و لباس ظهور بر تن کنید که چاره‌ی این خاطرات غم‌بار، که عمری همراه‌تان است، فقط ظهور است، ظهور!
آخرین نظرات