?راهکارهای امیدبخش در هنگام بیماری( بخش دوم)

✨توجه به نقش خدا ✍? موثر حقیقی در تمامی امور و شفادهنده واقعیِ بیماری ها خداست. بر اساس آیات و روایات، در جهان آفرینش، همه موجودات همان گونه که در ذات خود استقلالی ندارند و وابسته به خدا هستند، در تأثیر و علیت هم فاقد استقلال هستند و تأثیر گذاری تمامی علت ها در طول اراده خدا است؛ از این رو شفا از بیماری نیز تنها با اراده خداست. همان گونه که قرآن از زبان عیسی بن مریم (ع) می گوید: «وَ أُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْيِ الْمَوْتى‏ بِإِذْنِ اللَّهِ؛(1) به اذن خدا نابيناى مادرزاد و پيس را بهبود مى‏بخشم و مردگان را زنده مى‏گردانم.»  ▫️و نیز ابراهيم (ع) نیز با درک این حقيقت می گوید: «الَّذي خَلَقَني‏ فَهُوَ يَهْدينِ، وَ الَّذي هُوَ يُطْعِمُني‏ وَ يَسْقينِ، وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفينِ، وَ الَّذي يُميتُني‏ ثُمَّ يُحْيينِ، وَ الَّذي أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لي‏ خَطيئَتي‏ يَوْمَ الدِّينِ؛(2) پروردگار جهانيان، آن كسى است كه مرا آفريد و هدايت مى‏كند و كسى كه مرا غذا مى‏دهد و سيراب مى‏نمايد و هنگامى كه بيمار شوم مرا شفا مى‏دهد و كسى كه مرا مى‏ميراند و سپس زنده مى‏كند.» ▫️نسبت دادن سیری و شفا به خداوند از آن جهت است که او علت العلل است و تنها اوست که خاصیت سیر کردن در غذا و شفا بخشیدن در دارو قرار داده است؛ بنابر تأثیر و علیت غذا و دارو در طول اراده خدا قرار دارد و خدا می تواند اثر آن را تغییر دهد، همان گونه که خاصیت سوزندگی را در ماجرای حضرت ابراهیم (ع) از آتش گرفت و آن حضرت در میان آتش آسیبی ندید.  ▫️تا زمانی که اراده خدا به سلامتی و شفای بیمار تعلق نگرفته باشد، روش های درمانی و مصرف دارو اثربخش نخواهد بود. در حقیقت خدا منشأ شفا است و اگر خدا اراده نماید امنیت و سلامتی را از کسی دور کند هیچ کس قادر نخواهد بود آن را به او برگرداند؛ همان گونه که گاه تمامی تلاش ها به منظور درمان یک بیمار صورت می گیرد و از نظر پزشکی درمان امکان پذیر نیست؛ اما خدا بیمار را هرچند بیماری اش صعب العلاج باشد، شفا عنایت می کند و تمام معادلات علوم تجربی و پزشکی کنار به هم  می ریزد. ▫️بر اساس آموزه های قرآنی، انسان، بدون قدرت و اراده خدا، نمی تواند به خود سود رساند، یا زیانی دفع نماید، حتی پیامبر خدا نیز به ناملایمات گرفتار می شود و مالک سود و زیان خویش نیست: «قُل لا اَملِكُ لِنَفسى نَفعـًا ولا ضَرًّا اِلاّ ما شاءَ اللّهُ ولَو كُنتُ اَعلَمُ الغَيبَ لاَستَكثَرتُ مِنَ الخَيرِ وما مَسَّنِىَ السّوءُ؛(3) بگو: من قدرتِ [جلبِ‏] سودى و [دفعِ‏] زيانى را از خود ندارم جز آنچه خدا خواهد، و [غيب هم نمى‏دانم‏] اگر غيب مى‏دانستم، يقيناً براى خود از هر خيرى فراوان و بسيار فراهم مى‏كردم وهيچ گزند وآسيبى به من نمى‏رسيد.» ▫️چنانچه انسان دريابد كه تمام حوادثی که در جهان رخ می دهد ناشی از تدبیر و اراده خدا است،  ناراحتى او از پيشامد بد و دلخوشی اش از رخداد خوب بيش از اندازه نخواهد بود: «ما اَصابَ مِن مُصيبَةٍ فِى الاَرضِ ولا فى اَنفُسِكُم اِلاّ فى كِتـبٍ مِن قَبلِ اَن نَبرَاَها اِنَّ ذلِكَ عَلَى اللّهِ يَسير * لِكَيلا تَأسَوا عَلى ما فاتَكُم ولا تَفرَحوا بِما ءاتـكُم؛(4) هيچ گزند و آسيبى در زمين [چون زلزله، سيل، طوفان و قحطى‏] و در وجود خودتان [چون بيمارى، رنج، تعب و از دست رفتن مال و ثروت‏] روى نمى‏دهد مگر پيش از آنكه آن را به وجود آورديم در كتابى [چون لوح محفوظ] ثبت است، بى‏ترديد اين [تقدير حوادث و فرمان قطعى به پديد آمدنش‏] بر خدا آسان است. تا [با يقين به اينكه هر گزند و آسيبى و هر عطا و منعى فقط به اراده خداست و شما را در آن اختيارى نيست‏] بر آنچه از دست شما رفت، تأسف نخوريد، و بر آنچه به شما عطا كرده است، شادمان و دلخوش نشويد.» ⤴️1 . آل عمران: 49. ⤴️2 . شعراء: 78-82. ⤴️3 . اعراف: 188. ⤴️4 . حدید: 22-23. ?ادامه دارد…  ↩️?منبع: امید به زندگی از منظر قرآن کریم، علی اکبر مومنی، ص 205ـ207