✍مرحوم آقا نجفی قوچان ، در شرح حال خود می گوید: «در اصفهان، حجره هایمان به هم وصل بود. از میان طاقچه سوراخی نمودیم و ریسمانی در آن کشیدیم که یک سر ریسمان در حجره رفیق بود و یک سر آن در حجره من وقت خواب، آن سر ریسمان را رفیق به دست یا پای خود می بست و این سر ریسمان را من به دست خود می بستم که سحر هر کدام زودتر (برای نماز شب بیدار شدیم دیگری را بدون اینکه صدایی بزنیم، به وسیله همان ریسمان بیدار کنیم، که مبادا طلبه ای از صدای ما بیدار شود و راضی نباشد.»

📘سیمای فرزانگان ص۲۲۸