✍?کسی که به توفیق خداوند و رحمت و موهبت او به عرصه تبلیغ دین سوق داده شده، باید قلباً برای تبلیغ دین خدا و نجات مردم از خطرات احساس وظیفه کند. اگر انسان چنین حسّ مسئولیتی نداشته باشد، به تبلیغ دلگرم نخواهد بود؛ یعنی هر زمان حالش را داشت، به تبلیغ می‌رود و اگر حال نداشت، نمی‌رود.

مبلّغ باید این حس را داشته باشد که در زمان نرفتن به تبلیغ، امت خدا در جای‌جای زمین در معرض هجوم فساد جهانی و وسوسه‌ها و سفسطه‌های شیاطین به حال خود رها می‌شوند؛ درحالی‌که او به وظیفه‌اش عمل نکرده و امت را در دست دشمن رها نموده است؛ دشمنی که به فرموده قرآن مجید، با لشکر پیاده و سواره به جنگ با دین خدا آمده‌ است.

▫️مبلّغ باید در نظر بگیرد «فَذَکِّرْ»، امر واجب است و آیه «فَإِنَّ الذِّکرى‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنینَ»،  ویژه پیغمبر اکرم ص نیست؛ بلکه این امر، تمام کسانی را دربرمی‌گیرد که در مسیر نبوت و امامت درس خوانده‌اند و لباس پوشیده‌اند.

▪️مبلّغ باید طبق روایتِ «إِذَا ظَهَرَتِ اَلْبِدَعُ فِی أُمَّتِی فَلْیظْهِرِ اَلْعَالِمُ عِلْمَهُ فَمَنْ لَمْ یفْعَلْ فَعَلَیهِ لَعْنَه اَللَّهِ»،  به مسئولیت دینی خود عمل کند؛ وگرنه نفرین مستجاب پیغمبر اکرم ص او را دربر می‌گیرد.

⤴️?کتاب پله های منبر، ص ۲۱.