- رضایت مندی بستر موفقیت و کامیابی🙂:

☑️ هیچ انسان موفقی نیست که از هنر  «رضایت از زندگی» برخوردار نباشد.

☑️ مشکل داشتن در زندگی یک چیز است و مشکل داشتن با زندگی، چیز دیگر. 

اتفاقا در بیشتر موارد، انسانهای موفق با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرده اند؛ اما احساس نارضایتی از زندگی نداشتند.

☑️ می‌توان گفت: رضایتمندی از زندگی، یکی از رازهای ناشناخته زندگی انسان های موفق است. در این روزهای قرنطینه هم اگر بتوانیم سر خودمان را با کارهای جدید گرم کنیم و با فعالیت های خلاقانه خود را راضی نگه داریم، قرنطینه خیلی هم لذت‌بخش می‌گذرد.

#قرنطینه یک فرصت برای کسب تجربه های جدید. 

#رضایتمندی

- از دنیا به اندازه خودش انتظار داشته باشیم🌏:

☑️ کل محیط زندگی ما، تیکه دایره کوچکی بیش نیست، واقعیت این است. 

مگر چقدر می‌تواند خواسته مهمانانش را برآورده کند، بالآخره یک ویروسی دور آن دوره می‌افتد و همه را خانه‌نشین می‌کند، حالا که همه یک درد داریم، ناراحتی چرا؟!

☑️ اگر دنیا را آنگونه که هست بشناسیم، می‌توانیم به راحتی در آن زندگی کنیم.

زندگی راحت در گرو شناخت دنیاست.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله درباره این اصل میفرماید:

اگر درباره دنیا آنچه را من می‌دانم، شما هم میدانستید، جانهای شما از آن احساس راحتی می‌کرد.

#واقعیت #انتظارات

- بلا، وسیله نزدیک شدن و توجه انسان به پروردگار🤲:

☑️ حضرت رسول (ص) می‌فرمایند: ان الله ادخر البلاء لاولیائه کما ادخر الشهاده لاحبائه. خداوند بلا را برای اولیاء خود ذخیره کرده است همچنان که شهادت را برای دوستانش ذخیره کرده است.

#بلایا در دنیا موجب می‌شود به خودمان بیاییم، تحمل سختی ها و راضی بودن به رضای خدا موجب نزدیک شدن به او می‌شود.

✨♥️✨

✍فرشته به خداوند گفت :

خداوندا عزیزترین بندگانت 

چه کسانی هستند ؟

✅خداوند فرمود :

آنان که می توانند تلافی کنند ، اما…

به خاطر من می بخشند…!

#قلبتون_خالی_از_کینه

💠حضرت آیت الله بهجت (ره) :

🍃خداوند انسان را طورى آفریده که میتواند از راه عبودیت و بندگى خالص، از مقام ملائکه گام فراتر نهد و مقامات انبیاء و اولیاء را کسب نماید. رویت خداوند متعال در دنیا (منظور دیدن با قلب است)، به همان ملاک رویت در آخرت امکان دارد.

☀️در سخنان حضرت امیر(ع) در جواب آن شخص که از حضرت پرسید: آیا پروردگارت را دیده اى؟ آمده است: من کسى نیستم که پروردگارِ ندیده را بپرستم.

«در محضر بهجت ج2 ص363»